Najbardziej przeżył to rozstanie mój tata. On naprawdę kochał mamę, starał się. Naprawdę, kiedyś się nie starał, potem mieli kryzys i
zaczął się starać. Jednak było coś przykrejszego od samego rozstania. To był widok mojego brata, i taty przytulającego go, i
oboje płakali. Pierwszy raz widziałam, żeby mój tata płakał
Zawsze był silny emocjonalnie, a teraz się tak po prostu popłakał... To było dzisiaj więc to, co się stało jeszcze nie dochodzi do mnie...
Moją jedyną pociechą jest teraz mój największy skarb- mój pies-Łatek... Rozumiemy się bez słów... W końcu psy nie mówią...

Ok, myślę że mogę to tu zamieścić. Co mnie zmieniło? Na pewno pewna książka. Książki.
Już o tym wspominałam, że serią która mnie ukształtowała, która zawsze ze mną była i do której zawsze będę wracać, bez względu na wiek czy okoliczności jest Harry.
No, co ja mogę za to, że tak strasznie przywiązuję się do różnych historii. HP jest jedną z dwóch historii, o których zapomnieć za Chiny i Japonię nie mogę. Zawsze po skończeniu serii czuję się taka oderwana, jakby to świat realny był fikcją a nie na odwrót. Czasem staje się to uciążliwe, bo nie dostrzegam niczego ważniejszego niż przeżywana fabuła.
Przeżywam wewnętrzne rozdarcie, dramat i poczucie nierzeczywistości. No, może teraz jeszcze nie, ale za parę dni... bedę chodzić jak zombie. Właśnie wróciłam z IMAXU, oczywiście Harry Potter. Jeśli ktoś myślał, ze nie posiadam kanalików łzowych (a może kilku by się znalazło), musiałby mnie zobaczyć na sali kinowej. Ryczałam jak głupia -_-'

Nigdy mi się nie zdarzyło płakać przy książce. Miałam kilka razy łzy w oczach tylko.

Jesli chodzi o muzykę, też tak mam;)

Dla mnie ogólnie w muzyce tekst jest jedną z bardzo ważnych rzeczy... A co do wyobrażeniem często tak bywa

Hm... doświadczenie, które mnie zmieniło. Więc... kiedy miałam 12 lat i chciałam kupić mamie prezent na dzień matki (jechałam na rowerze) potrącił mnie samochód. Jechał chyba ze sto na godzinę i normalnie powinnam już nie żyć, ale podczas, gdy samochód we mnie uderzył (wolałabym tego nie pamiętać) wyleciałam z roweru i mnie uratowało. Co prawda wybiłam głową przednia szybę samochodu, rozbiłam lusterko i wgniotłam nieco maskę, ale zawsze byłam wytrzymała. A muszę powiedzieć, że rano to był mój najlepszy dzień w życiu. Po raz pierwszy raz się pocałowałam, dostałam dwie szóstki (nie byłam za dobrym uczniem) i w ogóle miałam dobry humor. Do tej pory nie mam odwagi wsiąść na rower i zdaję sobie sprawę,że w jednej chwili jesteśmy, ale w drugiej może nas już nie być.

Może to nie jakieś wielkie przeżycie, ale rozwód rodziców bardzo wpłynął na moją psychikę. Zaczęłam się zastanawiać, jak dwójka ludzi przysięgających sobie wieczną miłość po 13 latach może tak po prostu złamać tę przysięgę. Ja tego nie rozumiem...