może mnie nie zmieniło to zdarzenie, ale dziś poczułam się jak ofiara gwałtu, kiedy przede mną i koleżanką ukazał się ekshibicjonista... to było NAJGORSZE zdarzenie w moim życiu :O

Trochę z tym gwałtem przesadziłaś. Ja dzisiaj z przyjaciółką o mało ofiarami gwałtu nie zostałyśmy. Trzech upitych facetów nas zaczepiało i się zaczęła szarpanina, co skończyło się tym, że my uciekałyśmy, a oni czołgali się po ziemi z uszkodzonymi... narządami.

hmmm... trochę tego będzie. Po pierwsze rozwód rodziców oraz zachowania mojego ojca. Zdecydowanie i na całe życie wiem jak obchodzić się z facetami. Po drugie bójki akie wyczyniał mój ojciec po rozwodzie. po trzecie 10 lat sądów o majątek, dom, konie, i pieniądze. Które zgotował nam oczywiście on. Po czwarte następny facet mamy który niestety również okazał się być debilem. Po piąte wieczna złośliwość i chamstwo jakiego doświadczałam i wciąż doświadczam w szkole. uodporniłam się na kretynów, dogryzki, i fizyczne ataki. Nikt nie jest w stanie mnie już uderzyć. po szóste diagnoza o nerwicy i skłonnościach autystycznych. Wtedy się dowiedziałam jak bardzo muszę uważać na swoje biedne nerwy. I tyle złego. A teraz dobre: pierwszy koncert. Potem odzyskałam jakąś taką radość bycia. po drugie to jak szybko załapałam jazdę konną. daje mi ona tyle satysfakcji z życia ile jestem w stanie wycisnąć. po trzecie znalezienie gotyku czyli subkultury którą tworzą ludzie z jakimi chciała bym się zadawać. (w większości). Po czwarte odnalezienie w sobie umiejętności takich jak stymulowanie mózgu do szybkiego zapamiętywania, łatwe wpadanie w trans coułatwia uspokojenie duszy i tak dalej.
No i to chyba tyle.

Oto moja historia. Nie jest zbyt długa.
Kiedy 3 lata temu rozpoczynałam naukę w gimnazjum byłam miłą, grzeczną, mającą wiele przyjaciół dziewczyną. Ale już od pierwszego dnia w szkole zaczął się mną interesować pewien chłopak. Zakochałam się w nim. Zaczęliśmy ze sobą chodzić. Ja zaczęłam słuchać metalu, Tak samo jak mój ex. Chodziliśmy ze sobą ponad rok. Przez ten czas straciłam wszystkich przyjaciół. Potem on ze mną zerwał. Tak okrutnie. I właśnie wtedy najbardziej się zmieniłam. Zamknęłam się w sobie. Byłam cały czas smutna. Wpadałam w obłęd. Moje ręce, nadgarstki bardzo wtedy ucierpiały. I własnie wtedy zostałam gotką.

Moja historia będzie stosunkowo krótka, wielowątkowa, podzielona na dwa okresu. Na czas, gdy tkwiłem w bezsensie, acz szczęśliwy i czas po tamtym następujący, gdy stałem się wolny, jednak życie zaczęło sypać mi się na głowę.

Oto moja historia.

Od zawsze byłem nieśmiały. Z wiekiem to przechodziło. O nic jednak nie było łatwo, ani coś załatwić, ani się z towarzystwem dogadać, o kobietach nie mówiąc.
Jest 27 sierpnia 2008 roku, gdy poznaję ją. Roksana, nosi przezwisko Nemezis. Bogini przeznaczenia. Następnego dnia była już moją Boginią. 28 sierpnia 2008 roku, stał się początkiem mej szczęśliwej, acz wyboistej drogi. Miałem wszystko czego pragnę. Można by rzecz, szczęśliwiec. Miałem też jednak karmę, wszystkie te przykrości i krzywdy, które w swym życiu wcześniejszym wyrządziłem innym, wróciły do mnie, ze zdwojoną siła, w postaci tej kobiety. Kochałem ją, wszak była moim Przeznaczeniem. Znosiłem wszystko co najgorsze, obelgi, okrucieństwa, awantury. Poszło to i dalej, nie zapomnę dnia, gdy oświadczyła mi, że nie chce ode mnie odchodzić, jednak potrzeba jej przerwy, bo jestem jej pierwszym mężczyzną, a jej potrzeba się wyszumieć. Zgodziłem się, bojąc się straty. Znosiłem to, co zapragnęła czynić. Ten czas trwał 2 tygodnie. Owe koszmarnie mi się dłużyły, nie mogłem najgorszych myśli odpędzić. Przetrwałem. Zostałem przy niej, a ona wróciła. I ja byłem tym uradowany, mimo doznanej rany na psychice. 13 lipca 2010. Jej urodziny. W klubie Fou-fou w Łodzi. Oświadczyłem się jej. Przyjęła me pragnienie, radując się, rzuciła mi się na szyje. Były to chwile przecudowne, najpiękniejsze w życiu. Mimo tych ciosów, które zadawała mi każdego dnia, byłem szczęśliwy u jej boku, z dala trzymając kłopoty. Była przecież moim Przeznaczeniem. Nawet mi na myśl nie przyszło, aby odchodzić.
5 kwietnia 2011. To był ten dzień, który wspominam najgorzej w życiu, a który mi sam o sobie nieustannie przypomina. Usłyszałem z ust Roksany słowa ostatnie, rozstanie. Nie kocha mnie i była ze mną z litości, tak mi wtedy rzekła. Klęska, moja klęska. Myślałem wtedy, co ja pocznę bez niej...
Właśnie, znajomi podnosili mnie na duchu, chwała im za to, powstałem z kolan. Silniejszy po tragedii. Kilka dni później rozpoczęła się, trwająca po dziś dzień seria ciosów. Dręczą mnie tamte chwile rozstania.
10 kwietnia 2011. Mój, dom rodzinny, zostaje sprzedany na aukcji komorniczej, za długi rodziców. Rodzi się widmo bezdomności. Los dokazał jednak, pomocy mi stało, kupiłem mieszkanie, gdzie po dziś dzień mieszkam. Tragedia opuszczania miejsca, gdzie przeżyłem dzieciństwo, była aż nazbyt bolesna. Wszak, jestem na dokładkę domatorem i ciężko mi jest z domu, nawet i na wakacje wyjeżdżać, a teraz przyszło mi kawał życia zostawić za sobą.
Tak minął rok. Pierwszy rok bez niej. Jednak ta data ścigać mnie będzie bez końca. Jest 5 kwietnia 2012, rocznica rozstania. Tracę najbliższą mi w życiu kobietę, jaka mi bez Roksany, została. Umiera moja matka. Kolejny cios. Niczym kamieniem bity straceniec przykuty do skały, przyjmuję uderzenia. Po dziś dzień, wypomina mi wielu, nie uroniłem ni łzy jednej, na pogrzebie rodzicielki, wcześniej i później również. Od dnia rozstania z Roksaną, nie płaczę, nie mam już czym.
Ten ciąg zdarzeń jakie towarzyszą mi od 5 kwietnia 2011 począwszy, jest rzeźbiarzem mojej osobowości. Zmienił mnie nie do poznania. Dziś, z tym wszystkim co mam za sobą, walczy Rayne. Niech walczy, jest silna. Chwała jej za obecność.

.

Ostatnio edytowany przez Upadły Anioł (2016-03-28 23:12:19)

Samael - Twoja historia brzmi niewiarygodnie, ale nie mam potrzeby sprawdzania jej w rzeczywistości. Jeśli jest to prawda, to jest to doskonały przykład na nawrócenie się przez pewne doświadczenia. Sama nie jestem wierząca, ale jak dla mnie to było piękne, szczególnie cały ten opis, Twoje zaangażowanie. Jestem pod wrażeniem.

Vilu Nie znałam nigdy osoby tak bardzo komuś oddanej, jak Ty. Kolejny raz się przekonuję o okrucieństwie najbliższych nam osób. Wiesz, co mnie jeszcze przeraża? To, że pamiętasz każdą datę co do miesiąca i dnia. Zawsze uważałam, że jeśli ktoś ma pamięć do takich dat, musiały być naprawdę tragiczne i pamiętne. Przykro mi.

Upadły Anioł Niesprawiedliwość losu, gdy byłaś za mała by w ogóle coś począć na ciąg wydarzeń. To jedna z najgorszych krzywd, ta wychodząca od samej rodziny jeszcze w wieku dziecięcym. Potem to wszystko odbija się na naszym dalszym życiu. Mam nadzieję że już nieco między wami tam wybaczone. Że dajesz sobie z tym radę. Bardzo chciałabym w to wierzyć.

Chyba napisałam już wszystko, co sądzę. To naprawdę dla mnie zdumiewające, jakie historie mają użytkownicy tego forum...

Chwilami mam wrażenie, że całe moje życie jest procesem, który mnie zmienia. Nieustatannie, niezmiennie, bezlitośnie zmienia. Jestem karykaturą, krzywym odbiciem siebie sprzed paru lat. I czasem się zastanawiam, czy mój pierwowzór nie był lepszy, czy dzisiejsza 'ja' nie straciła już dawno siebie.