Ja natomiast lubię wiersze;) Jedni z moich ulubionych autorów to Szymborska,Herbert,Shakespeare i wielu innych ale na szybko to moja pamięć zawodzi;P Jak mi się coś przypomni...

Ja kocham poezję, zawdzięczam to zamiłowanie swojemu ojcu, bo gdy inne dzieciaki oglądały bajki w telewizji, mój ojciec recytował mi z pamięci wiersze Mickiewicza, Słowackiego, Tetmajera, Kasprowicza, Tuwima, różne wiersze po łacinie (np. Horacego), które poźniej tłumaczył mi na polski...

Posiadam wiele tomików wierszy różnych poetów (jak dostaję pieniądze od rozdziców na jedzenie, tak naprawdę większość wydaję na książki), poza tym mój ojciec ma wielki księgozbiór, w tym poezję. Mam też zeszyty, do których przepisuję wiersze z książek, które nie są moją własnością, a nie chcę, żeby poszły w zapomnienie... Znam wiele wierszy na pamięć, nie muszę się ich uczyć, wystarczy, że kilka razy przeczytam, a nieśmiertelne piękno poezji tak wnika do mojego umysłu, jakby te słowa były moimi słowami...

Wymieniając epokami:
Średniowiecze (przemijanie, śmierć, życie pozagrobowe, poetyckość, alegorie, legendy...),
barok (motywy vanitas, śmierć, życie pozagrobowe, miłość, pożądanie, zaskakujące przenośnie i porównania, konceptualizm... Zwł. polscy poeci, np. Sęp-Szarzyński, ale też angielski poeta John Donne, jego "Sonet XIV" jest taki piękny, że nie sposob tego wysłowić),
romantyzm (uczuciowość, nawiązania do dawnych legend, często też do wampiryzmu, śmierci, życia pozagrobowego... Mickiewicz, Słowacki, Goethe, Byron, Schiller, Shelley...)
modernizm i Młoda Polska (Wyspiańskiego z rozgoryczeniem, smutkiem, ale też przebłyskami nadziei; Staffa i Kasprowicza, którzy podejmowali podobne motywy i w podobny sposob rozwijała się ich twórczość; Tetmajera z myślą o przemijaniu, naturze, pożadaniu i miłości, np. "Ja, gdy swe usta...", "Lubię, kiedy kobieta..."; Orkan, podobny w nastroju do Tetmajera; Lange, ze swą nastrojowością i kunsztowną budową wierszy; Miciński z jego mistycyzmem i wieloma nawiązaniami literackimi, pełen beznadziei i rozpaczy...).

Jeżeli chodzi o poezje innych okresów, lubię sentymentalizm (np. Karpińskiego), niektóre wiersze Tuwima (zwłaszcza cykl "Kwiaty polskie", to takie prawdziwe: "Lecz nade wszystko - słowom naszym, Zmienionym chytrze przez krętaczy, Jedyność przywróć i prawdziwość: Niech prawo - zawsze prawo znaczy, A sprawiedliwość - sprawiedliwość."), Horacego (zwł. "Do Leukonoe"); sonety Shakespeare'a; Grochowiaka (jego wiersze są jak wiersze barokowe, przepojone tym samym duchem śmierci i groteskowości, ale często zadziwiająco piękne).

Interesuję sie też wierszami nt. Shoah i ogółem prześladowań Żydów (bliski mi temat ze względu na moje żydowskie pochodzenie; jest taka modlitwa w formie wiersza, nie wiem kto ją napisał, zawsze wylewam przy niej strumienie łez:
"Głos z Rama dobiega - to Rachel strapiona
Na górze Syjon swoje dzieci płacze.
Gdzie wiano książęce, gdzie złota korona,
Kto ją zamienił na szaty żebracze?
Kto rzucił nieszczęsną w ciemności ramiona..." (Więcej nie jestem już w stanie napisać...)

Tak,też go lubię.I poetów wyklętych jak np. Wojaczek,Babiński itp.
Aktualnie męczę 'Cierpienia Młodego Wertera' (wiem,że to nie poezja;P) i muszę przyznać,że mi się podoba;) Trochę męczące ale moje klimaty;D

Z poetów uwielbiam Edgara Allana Poe, a z polskich pisarzy Marię Pawlikowską- Jasnorzewską. Jej wiersze mają swój klimat (od razu zaznaczam, że nie są mroczne żeby nie było żadnych rozczarowań).

O, Mickiewicz, już myślałam, że poza mną nikt tu naszego wieszcza nie docenia.

Ja właśnie swojej poezji nie cierpię... Ostatnio miałam przyjemność recytować w oryginale The Raven E.A.Poe. Genialny wiersz.

Ja lubię czytać poezję Mickiewicza. Jeszcze Białoszewskiego. Ale się zgodzę, że pytania typu "Co autor ma na myśli" to jest jedno wielkie dno, przecież każdy może to zinterpretować w inny sposób.