Przyjaciele : raczej nie mam. Boję się ludziom ufać.
Znajomi : dużo. Słuchają różniej muzyki. Koledzy z klasy głównie Hip Hop, i te różne na czasie xD Jedna znajoma słucha trochę metalu. Jedna koleżanko-sąsiadka uwielbia różowy, ma blond włosy (farbowane, oczywiście) i te rzeczy, ale słucha trochę piosenek takich jak ja i poza tym jest świetna. W wakacje ja, ona, J., i K. chodziliśmy wszędzie razem, ogólnie było bardzo fajnie.
Wrogowie : miałam takie znienawidzonego, ale na szczęście nie widzę go już.

Ja mam jedną przyjaciółkę, fankę disco polo, która jednak toleruje mnie taką, jaką jestem. i za to ją kocham. Wrogowie? Nie mam. To raczej po prostu nieprzyjaźni mi ludzie, z którymi się nie zadaję

Ja mam i przyjaciół i wrogów a znajomych od cholery. Najlepszym moim przyjacielem jest moja druga połowa, która kompletnie nic nie ma wspólnego z moją subkulturą. Nienawidzi muzyki, której słucham a ja nienawidzę jego muzyki. Jednak razem jeździmy na wszystkie koncerty i to jest niesamowite : ) Mam też przyjaciółkę, którą znam już... 17 lat, oraz przyjaciela który okazał się gejem. Mam też mnóstwo bliskich znajomych i cieszę się niesamowicie z tego bo Oni wszyscy trzymają mnie przy zdrowych zmysłach i bardzo im za to dziękuję. A ze względu na to iż jestem kłótliwa i mało kto mnie lubi to mam równie dużo co bliskich znajomych to równie tylu mam wrogów : )

DiviaDemon, historia rodem z filmu.

Eya, chcecie powiedzieć że moja historia jest zmyślona? O_o Proszę was...
Eternal, bywa, też taka miałam przyjaciółkę, i teoretycznie... mam do dzisiaj

Enterial i Diva - wasze historie są bardzo smutne i bardzo wam współczuję. Czasami tak jest że zawodzimy się na ludziach od których oczekujemy wsparcia. To jest nieodłączny element życia chyba każdego człowieka. Uwierzcie mi - mogę coś o tym powiedzieć i nawet to zrobię.  To długa historia ale chciałabym żebyście się z tym zapoznali:
Byłam kiedyś w zakładzie psychiatrycznym. W pierwszej klasie gimnazjum było ze mną bardzo źle przez jeden głupi wybryk... ,,Koleżanki" namówiły mnie żebym na tzw. kocenie przebrała się za kota bo z każdej klasy ktoś musiał. A że otwarta jestem to się wygłupiałam. Owo kocenie oglądała cała szkoła. Na początku było całkiem zabawnie - starsi chłopcy wołali na mnie kocica a ja w pokazywałam ,,pazurki". Na dyskotece szkolnej tańczyłam sama, ale po jakimś czasie obskoczyło mnie paru starszych chłopaków, jeden owinął mnie szalikiem i przyciągnął do siebie, kółeczko się zawężało a ja bez skrępowania tańczyłam dalej, wydaje mi się że robiłam to zbyt wyzywająco. Zaczęli mnie dotykać. To mi się już nie podobało. Nie trwało to długo, udało mi się jakoś wydostać. Później zaczepiły mnie 3 trzecioklasistki typowe plastiki, z nimi też tańczyłam. Myślę że one jakoś próbowały mnie prowokować, a ja się po prostu dałam, bo ten taniec też do grzecznych nie należał.
Następnego dnia dowiedziałam się od przyjaciółki że już padały zdania ,,patrzcie jaka kurwa". Po szkole poszła plotka że jestem lesbijką. To co ci ludzie o mnie mówili... Aż wstyd mi to powtarzać. Raz jechałam na na wycieczkę te 3 trzecioklasistki siedziały gdzieś niedaleko - ile ja się o sobie nasłuchałam... Ryczałam całą drogę i nikt nawet nie zwrócił uwagi.
Jakiś czas później poznałam pewnego metala. Zaprzyjaźniliśmy się. To był spoko chłopak tylko za bardzo przeżywał jak coś opowiadał. Po tym teksty się zmieniły ,,Maniek będzie cie zaspokajał?" ,,Robisz Mańkowi loda?" i tym podobne. Pokazywali do mnie też różne zboczone gesty. Kiedyś specjalnie złapałam go za rękę żeby sobie jeszcze pogadali, a co mi tam! Później tego żałowałam bo chłopak się we mnie zakochał.
Dowiedziałam się że do mojej klasy ma dojść nowy uczeń więc postanowiłam napisać do niego na nk. Zaprzyjaźniliśmy się i zakochaliśmy się później. Mimo ze przysporzył mi dużo cierpienia przez to że był wcześniej z dziewczyną którą w ogóle nie uważałam za atrakcyjną ani fajną - poczułam się gorsza, jakbym nie zasługiwała na jego miłość, to było dołujące.  Ale później jak przyszedł do mojej szkoły... okazał się inny. Poznałam go jako mądrego, przystojnego, długowłosego blondyna, mówił że potrafi grać na skrzypcach i na pianinie, uważałam go za romantyka. Nie bałam się przyznawać do tego że z nim jestem czy do tego że jak się spotkaliśmy to ze się całowaliśmy. A wiecie kogo poznałam w mojej szkole? Ciapowatego pedałka (nie chcę nikogo obrazić - jestem tolerancyjna) który nie potrafił nic poza wyglądaniem. Był całkowitym przeciwieństwem opisywanego siebie. Mówił że nie ma żadnych nałogów - palił i pił. W dodatku całkiem się mnie wyparł. Okłamał mnie. Nikt jeszcze nigdy mnie tak nie upokorzył! Cholera to był skończony idiota! Chwalił się byle komu długością swojego penisa! Wszyscy się z niego nabijali i ze mnie także. Pogrążył mnie.
Jakoś się z tym wszystkim trzymałam puki ludzie z mojej i równoległej klasy nie zaczęli brać przykładu z trzecioklasistów. Kiedyś na wf biegaliśmy po lesie, jeden mój znajomy rzucił do mnie sprośny tekst i mnie popchnął, byłam wyczerpana fizycznie a oni zaczęli mi jeszcze najeżdżać na psychikę. To było dla mnie za dużo. Upadłam na ziemie i się poryczałam. Nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Szczególnie nauczycielka.
Mój inny przyjaciel który jeszcze jako tako podtrzymywał mnie przy siłach planował samobójstwo. Mówił nam że po wakacjach już go nie zobaczymy. Kochałam go i nie potrafiłam mu pomóc. Czułam się taka bezsilna... Myślałam że jak się dowie że jest tu ktoś na kim mu zależy, ktoś kto go kocha to odłoży żyletkę i będziemy próbowali razem jakoś to przetrwać. Myliłam się. Odtrącił mnie. W tym roku dowiedziałam się że on już kogoś wtedy miał. A ja głupia byłam gotowa mu się nawet oddać, byleby nie zrobił sobie krzywdy...
Zaczynałam mieć tego wszystkiego dość. Odechciewało mi się wszystkiego, nie chciałam chodzić do szkoły, uczyć się, jeść i spać. Nawet muzyka nie przynosiła mi już ukojenia. WF-u i WOS-u uczy nas ta sama osoba. Pod koniec semestru zbierała zeszyty, miałam poprawiać na trzy. Zebrała od wszystkich z którymi się umówiła prócz mnie. Wstawiła mi dwóję. To przechyliło moją szalę rozpaczy. Pochodzę ze specyficznej rodziny w której przez 2 na semestr nie miałabym życia. Pomyślał ze to wszytko nie jest tego warte i idąc śladem moich dwóch kumpli zwiałam ze szkoły.
Była zima. Styczeń, tydzień przed feriami. Mnóstwo śniegu, ścisnął mróz. Szłam lasem w kierunku domu jednakże okrężną drogą. Ręce miałam głęboko w kieszeniach więc podwinęły mi się rękawy, nie zwracałam na to uwagi bo było mi ciepło. Miałam śliskie buty, wyrżnęłam się w przód, w locie próbowałam wyciągnąć ręce i chwycić się czegoś, poratować, niestety za późno. Uderzyłam się mocno w głowę więc przez chwile nie kontaktowałam. Później poczułam ukłucie w okolicy nadgarstka. Zobaczyłam krew. Okazało się że wbiłam sobie odłamek szkła w rękę, dokładniej denko od butelki. Nawet znałam jej prawdopodobne pochodzenie - moi kumple mają w nawyku chodzić po lesie i tłuc co popadnie. Szkło wbiło mi się dość płytko. Byłam w szoku. Zamiast wyciągnąć je do góry pociągnęłam w bok rozcinając sobie nadgarstek. Znów się poryczałam. Nie tyle z bólu co przez myśl że prawdopodobnie właśnie umieram, że niechcący się zabiłam. Jeszcze wtedy nie wiedziałam że w ten sposób nie da się zabić, poza tym było zimno więc żyła była schowana głęboko. Płakałam, wołałam o pomoc. Byłam wściekła, zrozpaczona, kłębiło się we mnie tyle emocji. W złości przejechałam sobie jeszcze w innym miejscu szkłem. Po paru minutach zdałam sobie sprawę że chyba jednak nie umieram. Było mi tak strasznie zimno...
Poczłapałam do domu. Matka zobaczyła krew na mojej kurtce, pytała się co się stało, pokazałam jej ranę. I nagle mnie olśniło. Powiedział jej że nie chcę już żyć i że sama to sobie zrobiłam. Było to takie wołanie o pomoc z mojej strony. To była najgłupsza rzecz jaką w życiu zrobiłam. Chyba wtedy nie myślałam. Ale ciesze się że sprawy przybrały taki a nie inny obrót bo w zakładzie poznałam naprawdę parę wartościowych ludzi. Choć nie było lekko. Zakochałam się tam też. Ostatecznie powiedziałam prawdę choć nie wiem czy rodzice mi uwierzyli - jest jak dawniej. Dziewczyna w której się zakochałam najpierw mnie zdradziła i to pod moim nosem i za moim przyzwoleniem. Później dowiedziałam się że nie żyje. Nawet nie wyobrażacie sobie jak to boli - stracić kogoś tak bliskiego.
Kiedy wróciłam do szkoły poszły plotki że nie wiadomo jak się pocięłam itd. Podobno nawet pani od WOS-u to sugerowała. Szlag mnie trafił. Jakoś dotrwałam do końca. Rozprawiłam się z moimi prześladowcami, dotrwałam do końca roku. Teraz jest w miarę fajnie. Wciąż żałuję że nie zmieniłam szkoły ale rodzice mi na to nie pozwolili.
To jest w sumie historia mojego życia... Wiecie teraz o mnie więcej niż moja własna matka. Czujcie się zaszczycone że obdarzyłam was tą wiedzą xD Żart taki...

Ostatnio edytowany przez NightArtist (2011-04-12 00:07:26)

I to prawda. Po tym roku czuje się silniejsza psychicznie. Już nie tak łatwo mnie zranić. Wiesz to nie jest tak że jestem jakaś wielce pokrzywdzona i jestem straszną ofiarą. Nie chciałam wyjść na taką która ma tylko same problemy. Ogólnie w życiu staram się szukać pozytywnych akcentów. To co było już mnie nie boli i mi z tym jak najbardziej dobrze.

NightArtist napisał:

I to prawda. Po tym roku czuje się silniejsza psychicznie. Już nie tak łatwo mnie zranić. Wiesz to nie jest tak że jestem jakaś wielce pokrzywdzona i jestem straszną ofiarą. Nie chciałam wyjść na taką która ma tylko same problemy. Ogólnie w życiu staram się szukać pozytywnych akcentów. To co było już mnie nie boli i mi z tym jak najbardziej dobrze.

I nie wyszłaś. Każdy ma jakieś problemy; większe albo mniejsze. Przeszłaś bardzo dużo, ale zyskałaś siłę. Wiesz, stosujesz sie do zasady, która kiedyś wyczytałam w "Zahirze"