Obecnie mam dużo kolegów i dwójkę przyjaciół. Jedną moją przyjaciółkę poznałam na koloniach 5 lat temu i mimo różnic w poglądach, zainteresowaniach itp. nie rozstajemy się od tamtego czasu. Co prawda rzadko się widzimy, ale po cóż ma się telefon i internet? Moją drugą przyjaciółkę poznałam przez internet zaledwie pół roku temu i mimo, że na początku byłam bardzo nieufna to wszystko się ułożyło, zakolegowałyśmy się, a po tym co razem przeszłyśmy (proszę nie pytać, wystarczy, że to było przerażające) pomimo krótkiej znajomości zaprzyjaźniłyśmy się. Wśród starych znajomych z przedszkola czy podstawówki nie mam przyjaciół, raczej wrogów, a i w gimnazjum nie mam przyjaciół. Przez to wiele ludzi uważa, że wcale nie mam przyjaciół, jestem aspołeczna itp., tak jakby po za szkołą nie było życia.

To i ja się przyłączę do tego tematu.

Ja zaś, otaczam się niemal wyłącznie gotami. Z parką takich, moich przyjaciół na co dzień mieszkam, pannę też mam gotkę. Generalnie ogromna większość znajomych to jednak goci. W takim towarzystwie czuję się najlepiej i jest bynajmniej o czym pogadać. Do innych nabrałem dystansu, nie mogę znaleźć wspólnego języka, tematów, jest przerażająca bariera, taka narastająca każdego dnia. Nawet mi to odpowiada, bo zdecydowanie cenię sobię wąskie, acz w pełni zaufane grono.

Wróg? Jeden szczególny, ale to nie czas i miejsce by się wywnętrzać. Ujawnię tylko tyle, że co jak co, ale w Łodzi, pomiędzy metalami, a gotami panuje niezbyt przyjemna atmosfera, pełna wzajemnych wyzwisk itd. I właśnie owy mój wróg w tym gronie metali się mieści.

Z jednej strony można i zazdrościć ilości gotów i to narastającej, bo jest całe multum młodego narybku, z drugiej jednak strony, na ulicy w łeb można dostać nie tylko od dresa, ale i od metala i tu już nie jest tak miło i przyjemnie.XD