Ja jestem z lekka przewrażliwiona na punkcie wisielców.
Pamiętam pasmo nocnych koszmarów tuż po śmierci mojego kumpla, który odebrał sobie życie w takowy sposób. Nie byliśmy bardzo bliskimi kumplami ale jednak zabolało.

Śmierć to tylko przebudzenie z koszmarnego snu.

Jakbym czytała swoją własną wypowiedź...
A ja też, mimo, że jestem bardzo płaczliwa i łatwo się wzruszam, jak mi umarła babcia (miałam 13 l.), nie płakałam, sama się dziwiłam dlaczego.

Ja tak samo jak Marie jestem płaczliwa. Mną każda śmierć bliskiej osoby wstrząsnęła. Chociaż inaczej zupełnie odbieram śmierć kogoś kto odchodzi nagle a inaczej, jak ktoś odchodzi gdy trzymam go za rękę..

Marie_JohanaXIII napisał:

Śmierć to tylko przebudzenie z koszmarnego snu.

Jakbym czytała swoją własną wypowiedź...
A ja też, mimo, że jestem bardzo płaczliwa i łatwo się wzruszam, jak mi umarła babcia (miałam 13 l.), nie płakałam, sama się dziwiłam dlaczego.

Mi babcia umarła jak miałam 10 lat.
Zmarła w szpitalu. Pamiętam że gdy się o tym dowiedziałam przepłakałam całą noc w samotności w pokoju w którym ona mieszkała za życia.

No mi też babci umarła, zaledwie miesiąc temu (pisałam już o niej w innym wątku). Nie była bardzo stara, niby zwalczyła raka i przez 6 lat od wyleczenia co 3 miesiące chodziła do kontroli. Raczysko odnowiło się praktycznie z dnia na dzień i zajęło całą jamę brzuszną. Rak odebrał mi ją w przeciągu 10 dni. Kiedy umierała trzymałam ją za rękę i sprawdzałam czy ma puls. Razem z mamą kupowałam jej sukienkę do trumny jak jeszcze żyła, ale czuła się bardzo źle. W kostnicy pomagałam mamie nałożyć jej szal na głowę, powkładać jej osobiste rzeczy do trumny. Płakałam jak durna przez ten cały czas i niby byłam przy tym wszystkim a do tej pory nie dociera do mnie, że jej nie ma.

Ostatnio edytowany przez Sybilla_Bathory (2011-01-10 17:36:58)

Mała byłaś

Miałam tak samo, gdy moja babcia umarła miałam z 4, 5 lat? I nadal idealnie pamiętam ją z jej włosami. Do dziś mama wypomina mi, jak nazywałam ją "Babcią ze srebrnymi włosami" Z tym że gdy babcia odchodziła, byłam w pełni świadoma tego, co się stanie. Wiedziałam że babcia już nie wróci, że odejdzie. Mama starała się mnie pocieszać, ale taka była kolej rzeczy. Nigdy jej nie zapomnę

Smierc jest czyms, od czego nigdy nie uciekniemy... Jak to powiedziala moja kumpela: "Zycie na ogol jest smutne, a zaraz potem sie umiera..."