Kali, staraj się pisać posty które wnoszą coś do tematu...

A gdyby tak islam miał rację, hym?

Bohaterska śmierć... a kto by nie chciał tak umrzeć?

A jam takie cholerne szczęście (albo pecha), że ciągle mam jakieś wypadki, ale zawszę wychodzę z nich cało. Kiedy miałam dwa latka spadłam z wysokiego siedzenia (takie dla małych dzieci, żeby sięgały do stołu) na schody i było trochę krwi, ale nic poza tym. Moje koleżanki z podstawówki waliły mnie dwulitrowymi butelkami w głowę, bo miałam ją tak cholernie twardą, że jak sieknęłam komuś z główki to mi nic nie było a tamta osoba z bólu wytrzymać nie mogła, a i tak od tej butelki nic mi się nie stało. Jak byłam w szóstej klasie potrącił mnie samochód. Wybiłam głową szybę, zbiłam lusterko, wgniotłam dach, a po trzech dniach obserwacji w szpitalu mogłam spokojnie wrócić do domu. Coś to kurka nie tak!

Ja miałem też dość dużo wypadków. A głównie z tego powodu, że mieszkam na wsi.
4 lata - prawie straciłem oko, pies się na mnie rzucił.
5 lat - złamana ręka dwukrotnie, po kolei. Zrosła się i znów w gips.
7 lat - wstrząśnienie mózgu, łoooo. Świat był taki różowy
9 lat - straciłem palec...Ból jak cholera, do tej pory czuje jakbym miał coś pod paznokciem (a nie mam tego paznokcia)
11 lat - wypadek na rowerze, leciałem 2 metry przez kierownicę, zdarta twarz.
14 lat - uszkodzenie kolana. Do tej pory ciągle się odzywa.
Ostatni tydzień:
- uderzyłem głową w futrynę (metalową) pojawiło się wgniecenie, głowa bolała pół godziny,
- Znów załatwiłem sobie kolano,
- dostałem w szczękę z łokcia tak, że warga wcięła mi się w aparat,

Od 3 dni nie miałem wypadku

Ja zazwyczaj na wf stoję na bramce i to najbardziej boli. Bo gdy stoję na bramce to mam tendencje do obrywania w różne części ciała począwszy od twarzy a kończąc na ... strefach intymnych
DeathBoy słusznie zauważył, złego diabli nie biorą,

To mnie zadziwiło

Wielu trudziło się, by opisać czym jest życie, w tym temacie dotykamy jego końca. Kiedyś przeczytałem śmieszne zdanie: uwaga, życie grozi śmiercią. Każdy człowiek narażony jest na niebezpieczeństwa dnia codziennego. Mój profesor powiada, że zrobi sprawdzian wtedy a wtedy, o ile go nie przejedzie kombajn. Nie mamy pewności kiedy nastąpi nasz koniec. "Nie znacie dnia ani godziny". Czym jest? Z biologicznego punktu widzenia to bezpowrotne zatrzymanie akcji serca. To tak, jakbyśmy byli kupą mięsa, bez własnych uczuć lub głębszych emocji. Ale tak nie jest. To właśnie przez nie możemy doprowadzić do wielu sytuacji zagrożeń zdrowia lub życia. Tak by to brzmiało dla normalnych ludzi. Jako, że ja do normalnych nie zamierzam się zaliczać, lub przynajmniej tych całkiem, zaznaczę, iż często ludzie giną na skutek dobrowolnego odebrania sobie życia. Temat rzeka. Do tego stanu, w którym człowieka dopadają takie myśli, doprowadzają wydarzenia w ciągu życia, bez dwóch zdań. Powody osobiste, prywatne, społeczne, religijne, wszystkie niosą ze sobą silnie skondensowane emocje. Młodzi ludzie wiążą się w pary, lecz często jedna strona, mimo adoracji drugiej, krzywdzi w jakimś stopniu tą pierwszą. W wielu przypadkach udaje się problem pogodzić, jednak sporo borykających się z życiem nastolatków ucieka się do samobójstwa. Po angielsku to tak ładnie brzmi: suicide (czyt. susajd). Powód już mamy. Teraz okres próby. Najczęściej pretendenci tuż przed wydarzeniem pytają się znajomych co by zrobili, gdyby to się stało. Śmieją się, rzekłbym, że cieszą ostatnimi chwilami spędzonymi z ludźmi, oddychając powietrzem, poruszając się używając ludzkich mięśni, patrzą ludzkimi oczyma na otaczający ich świat. Za chwilę tego nie będzie. Myśli na ten temat było tak wiele, a mimo to nie można się zdecydować na miejsce próby. Las, opuszczona chata, jezioro, rzeka, inna wieś, pustkowie. W końcu przestaje cię to obchodzić, bo i tak nie zobaczysz siebie jak ładnie dyndasz. Zabierasz ekwipunek, zostawiasz pieniądze, komórkę uprzednio żegnając się krótkim sms'em z dziewczyną. Docierasz na miejsce, szykujesz z dozą adrenaliny pętlę. Ostatnie chwile, może zwątpienia, może pewności, ostatnie chwile przeznaczone dla tego parszywego świata. Ból. Nie, jednak nie, jeszcze chcę Jej coś powiedzieć, przytulić! Nie możesz, bo oto lina wyżyma z ciebie ostatnie tchnienie na kulce brudu, którą nazywamy Ziemią.
Na faktach autentycznych i z własnych myśli: Artur.

Pociąg?! O.o Wow!