Otóż, upadek
Kiedyś czytałem, że Szatan dbał, by Bóg nie popadł w samozachwyt, ale to chyba satanistyczne brednie. Z całym szacunkiem do wyznawców, rzecz jasna. Ale podążając myślą, iżby satanizm był upadkiem, dochodzimy do prostego wniosku, że upadł z jakichś wartości, zachowań, norm. Mowa tutaj o katolicyzmie. to pierwotnie ideał owych, które winniśmy przestrzegać ku uciesze całemu boskiemu narodowi. Sprzeciwem wobec sielanki jest samowolka, zaspokajanie potrzeb "bo mi się chce, nie ważne, czy skrzywdzę przez to kogoś innego". Ten temat jest pociągający natomiast od sfery spirytystycznej, gdzie otrzymujemy nieludzkie, wręcz nadludzkie doznania i korzyści, ale płacimy za to słono, z czego sprawę zdajemy sobie za późno. To forum może przeglądać nawet gość, więc nie będę pisał spraw osobistych, ale moje niezmienne zdanie o Szatanie brzmi: nienawidzę tego brudasa i sierściucha. Czy mogę go obrażać? K'woli Pisma Świętego winienem pokochać wroga. I tu jest pytanie, czy jest naszym wrogiem? Tak, bo inaczej nie kryłby przed nami niczego, byłby dobry i litościwy. Skoro wiemy, że to nasz wróg, to dlaczego go nie kochamy? Pismo mówi o wspólnocie ludzi, którzy mają się ze sobą mentalnie połączyć przeciwko jedynemu złu czyhającemu w zasadzce, które wciąga w swą pułapkę zagubionych wędrowców lub badaczy tematu.
Podsumowując: wychwalanie Szatana to wychwalanie anarchii i zawiści, której nie lubię. Bóg za swą pokorę oferuje spokój duszy, co mnie cieszy, bo może w raju będę miał własny czarny pokój, do którego wchodzić będą mogli nieliczni. To już wyobrażenia Edenu, wiadomo jednak, że ciało gnije na tej kulce brudu, którą nazywamy Ziemią.
Proszę o dyskusję ze mną, wytłumaczcie mi dlaczego Waszym zdaniem Szatan nadaje się na Waszego przewodnika? Ateiści niemile widziani z całym szacunkiem

Jestem katoliczką, ale w pewnym czasie mojego przechodzenia w styl metalowy, zachowywałam się jak satanistka. Na szczęście w porę się ogarnęłam i wróciłam do Boga Myślę, że lepiej nie zadzierać ze złem A jeżeli chodzi o Biblię Szatana to też z czystej ciekawości mogłabym przeczytać

Boga nie ma jest Motór <3

A tak serio to ja nie mam pojęcia, aczkolwiek bardzo możliwe ^^

Czym jest dla mnie satanizm? Swego rodzaju drogowskazem. Wskazuje on jednak tylko kierunek, ścieżkę trzeba wydeptać sobie samemu. A Szatan - jest symbolem. Biblijny Wąż dał człowiekowi wolność, zdolność odróżniania dobra od zła. Uwolnił go z rajskiego snu, gdzie nieświadomy człowiek tak naprawdę nie różnił się od innych zwierząt.
Śmieszy mnie postawa uznająca LaVeya za jedyną słuszną wykładnię satanizmu. To tylko jedna ze ścieżek, ja osobiście z niej zboczyłem, gdyż nie dawała mi satysfakcji. W przeciwieństwie do przedmówczyni, nie uważam jakoby akceptacja samego siebie prowadziła do szczęścia. Istotne dla mnie jest doskonalenie się, odrzucenie własnych słabości, i ciągła walka z naturą zwierzęcia. Dążenie do bytu idealnego, mimo świadomości iż jest to dążenie w najlepszym wypadku asymptotyczne.

Ostatnio edytowany przez Dagon (2012-11-12 00:10:40)

Chociaż jestem katolikiem, postanowiłem wypowiedzieć się w tym wątku, gdyż ze względu na moje doświadczenia z satanizmem czuję się do tego i upoważniony i zobowiązany.

Jako trzynastolatek zacząłem słuchać metalu. Wraz z fascynacją jego mroczniejszą odmianą tj. black metalem pojawiła się także fascynacja satanizmem. Początkowo przybierała ona powierzchowną postać i wyrażała się bardziej przez strój i noszenie pentagramów czy odwróconych krzyży. Z czasem jednak zacząłem traktować to bardzo poważnie. Zacząłem czytać wszystko, co wpadło mi w ręce na ten temat. Były to czasy, gdy internet nie był jeszcze tak powszedni jak teraz więc dostęp do tych publikacji był utrudniony, co dodawało satanizmowi tajemniczości, przez co wydawał mi się jeszcze bardziej atrakcyjny. Z czasem publikacji przybywało - do dziś posiadam dość dużą ilość książek na temat satanizmu. W końcu wpadły mi w ręce także dzieła LaVeya - najpierw The Satanic Bible, później The Satanic Rituals i The Satanic Witch. Przeczytałem każdą z nich i byłem zachwycony - promowany w nich hedonizm, indywidualizm i pozorny racjonalizm może wydawać się naprawdę kuszący dla młodego człowieka.

Z czasem przestałem chodzić do Kościoła. Powodem była nie tylko niechęć do Kościoła i księży. Po prostu nie mogłem wytrzymać w Kościele. Gdy tylko musiałem się tam znaleźć, wyczekiwałem końca Mszy, bo czułem się okropnie. Było mi duszno, miałem mroczki przed oczami, czułem, że jak zaraz nie wyjdę to upadnę. Nie była to wina upału - to samo działo się i zimą. Dziś wiem, że było to działanie złego ducha, któremu dałem do siebie przystęp i który to wykorzystał i chciał sprawić, bym całkowicie oddalił się od Boga. Dlatego tak męczył mnie podczas Mszy świętej.

Przełomem okazał się sakrament bierzmowania. Przyjąłem go z rocznym opóźnieniem lecz myślę, iż tak właśnie miało być. Nauki przed bierzmowaniem pozwoliły mi usłyszeć głos Boga. Z biegiem czasu pojąłem, że On mnie kocha i pragnie mnie wyzwolić z tego bagna, w jakie na własne życzenie wdepnąłem Postanowiłem odpowiedzieć na Jego wezwanie. Skończyłem z satanizmem, zerwałem kontakty z tymi, którzy nie potrafili zaakceptować mojego wyboru. Wtedy stałem się chrześcijaninem na nowo. Jednak tym razem moja wiara była zupełnie inna - nie było to tylko przyzwyczajenie czyt przywiązanie do tradycji, był to mój świadomy wybór. To zmieniło całe moje życie. Jestem wdzięczny Bogu za to, że wydobył mnie ze szponów szatana. Od tamtej pory nieustannie rozwijam swą relację z Bogiem, poznając Go coraz lepiej, a przez to kochając Go coraz mocniej. Bóg jest niezwykle fascynujący. Satanizm przy Nim to zupełnie nic fascynującego.

Nie chciałbym być źle zrozumiany. Nie jestem jednym z tych, którzy uważają, że metal to zło, a wszyscy jego fani to sataniści. Tego typu poglądy strasznie mnie drażnią. Sam wciąż jestem wielkim fanem metalu choć od tamtej pory minęło już wiele lat. Słucham heavy metalu, thrash metalu, nu metalu, metalu gotyckiego, a nawet odrobinę death metalu. Nie słucham natomiast zupełnie black metalu. Zwyczajnie nie odpowiada mi jego przekaz i ideologia zespołów go wykonujących (choć wielu z nich wcale nie utożsamia się z satanizmem, a posługuje się nim jedynie w celach komercyjnych bo satanizm dobrze się dziś sprzedaje). Nie jest prawdą, że muzyka, jakiej słuchamy nie ma na nas żadnego wpływu. Owszem ma, i sam mogę o tym zaświadczyć. Osobiście bardzo lubię mroczne klimaty ale nie trawię muzyki, która otwarcie promuje satanizm lub odnosi się wrogo do chrześcijaństwa. Jeśli ktoś obraża mego Boga, obraża tym samym mnie. Zapewne nikt nie chciały słuchać piosenek, w których obraża się jego matkę lub ojca. Analogicznie można odnieść to do Boga. Stąd black metal i wszystkie zespoły promujące podobną ideologię mnie nie interesują.

Można lubić mrok, metal, gotyk i horrory i być chrześcijaninem. Sam jestem tego dowodem. Jedno z drugim wcale się nie wyklucza. A satanizm wcale nie czyni nikogo bardziej mrocznym.