Jestem za, oczywiście niech to bdą skrajne przypadki ludzi których choroba wyniszcza od środka do tego bardzo boleśnie, czy męczą się bdąc sparaliżowanymi. Ale jak zaznaczam skrajne przypadki, a nie totalna legalizacja, bo w tym przypadku to co drugi nastolatek którego nikt nie rozumie by szedł zaraz po 18tce na rzeź. Albo przeciętny hejter który w życiu nic nie osiągnął i jest już zmęczony życiem, budzi się w wieku 40 lat, ja nie mam nic jestem bez pracy, rodziny, dalszych perspektyw na prosperowanie. (No sry ale sam sobie zawaliłeś, albo walczysz, albo się poddajesz i sam się zgłoś do kostuchy tzn, we własnym zakresie.)
Oczywiście jeśli w Polsce jak by zalegalizowali to NFZ ze względu na oszczędności wróciłby do gilotyny albo nie jaki pan KAT by przyszedł do twojego łóżka z siekierą w ręku. etc. bardziej humanitarnie betonowe buciki i do basenu . A w weekend: dzieci dzisiaj uczymy się pływać na plecach !
Heh, głupie to troche, ale taka jest rzeczywistość tego w tym kraju.

Jak mowie jestem, za ale pod ścisłym nadzorem i aby to miało ręce i nogi.

jestem za, ale naprawdę w skrajnych wypadkach typu np. sparaliżowana osoba ma do końca życia leżeć w łóżku

no i wszystko jasne.
Zuo

Problem w tym, że lekarze w zależności od swojego sposobu postrzegania mogą to różnie interpretować- dla jednego np. wszczepienie rozrusznika serca jest uporczywą terapią, dla innego jest normalną terapią.

Z mojej wiedzy wynika, że nie ma uregulowań prawnych, które jasno tłumaczą pojęcie uporczywej terapii. Teoretyzując utrzymywanie przy życiu osoby od 20 lat w śpiączce jest przejawem przesadnego leczenia, jednakże znane są przypadki ludzi, którzy po takim czasie się wybudzali. Kwestie medyczne też tu są bardzo niejasne- niby śmierć pnia mózgu lub duże zniszczenia tegoż organu oznaczają niemożność odrębnego, niezależnego życia, aczkolwiek czytałem o przypadku Argentyńczyka czy Kolumbijczyka (nie pamiętam dokładnie, mniejsza o to), który przeżył po odstrzeleniu mu 1/3 mózgu, co więcej myślał logicznie i żyje do dziś. W tej kwestii najlepszym rozwiązaniem byłby tzw. "paszport życia"- dokument, w którym denat ogłosiłby swoją wolę co do przyszłości jego leczenia. Z drugiej strony- dałoby to podwaliny do wprowadzenia eutanazji.

Eutanazja?
Jestem za tém, jeżeli chory tak chce. Pamiętam, jest nawét piosenka zespołu »Łzy«, »Anastazja«... opisuje w cudowny sposób tę sprawę. ^^

Myśle ze jeśli jakaś choroba jest nieuleczalna, albo coś jest bardzo ryzykowne, to jeśli pacjent chce to tak.
Aczkolwiek to się kłóci z kilkoma religiami. Więc troche krucho...

Jestem za, jeśli dana osoba ma powody. Ale ma to być porządnie przeprowadzone, żeby nie wydarzyła się sytuacja, że komuś podano zbyt małą porcję nembutalu i pochowano go żywcem.

A jeśli ma poważny powód, bo nie ma nikogo, jestem bezdomna i ma wszy?
Nie chcę już żyć, nie mam dla kogoo zyć, jestem alkoholikiem i nic mi nie pomaga?
Żadne terapie an nic? Zaczynam wariować?

Dla kogoś to jest poważny powód.
Dla kogoś zerwanie z kimś jest powodem do śmierci.

To jest zbyt względne pojęcie ja dla mnie,