Wiersz #2

"Dialog z Królową"

Spotkałem ją na rozstaju dróg
Czarną jak tajemnica
Ulotną jak wena

Pozdrowiłem Królową Życia pokłonem
Niskim, pełnym szacunku
Bliskim, bijącym uczuciem

Kruki się wzniosły, jaskółki śpiewały
Życie Śmierci składa pokłon
Śmierć Życie bierze pod władanie

Niebo chmury przysłoniły, gwiazd słyszałem płacz
Mi gorąco było
Ją mróz omiatał

Uśmiechem mnie witała
Lekkim w czynie
Ciężkim wyznaniem

Trzecią wybraliśmy drogę, a wokół nas tańczyły płomienie
Białe jak jej oblicze
Palące jak moje pytania

Byliśmy razem jak namiętni kochankowie
Boleśnie, przy samych marzeniach
Blisko, przy własnych lękach

Byliśmy razem jak zaciekli wrogowie
Lekko, jak lot strzały
Mocno, jak uderzenie wspomnieniem

Oboje żałowaliśmy, oboje chcieliśmy więcej
Oszołomieni uczuciem
Otumanieni nałogiem

- Jesteśmy tak prawdziwi. - szepnęła.
Z dumą i pragnieniem
Z pogardą i z zapomnieniem

- Jesteśmy jak nikt fałszywi. - odpowiedziałem.
Ze szczerością i marzeniem
Z mocą i z westchnieniem

"Jesteśmy zawsze, lecz nie ma nas nigdy"
Wspomnienie, którego nie było
Milczenie, nie przerwane krzykiem

Szeptem na granicy świadomości objawiła mi ten wiersz
Jak niemożliwą bajkę wieszczka
Jak odwieczną prawdę Bóg

I zginęliśmy płomieniem
I odrodziliśmy się wodą
I już na zawsze będziemy się rozdzielać i łączyć by ponownie cierpieć i kochać

KM

Świetne! Brawo!