Podobnie jak Dr. Hackenbush- kocham spacery w lasie. Mój idealny to letnia noc- uwielbiam iść przed siebie po ciemku, wśród drzew, czując na twarzy pozostałości ciepła letniego dnia... Najlepiej kiedy jest mgła. Idąc podziwiam piękno przyrody, które inspiruje mnie do narysowania czegoś magicznego. Poznaję także samą siebie, bo nie czuję ciężaru świata, ciągłych starań, by być lepszym i nieustannej gonitwy, walki o marzenia. Po prostu jestem tym, kim się czuję i nigdzie się nie spieszę.

Spacer to po prostu przechadzka, po parku, ulicą, nad miejski staw. W lesie mogę tylko wędrować, szukając, odnajdując, las jest symbolicznym początkiem wszystkiego i zarazem końcem. Wędruję przez gęsty las i wędrować nim będę aż po kres mych dni, las uosabia odwieczną walkę o byt, a każda w nim wizyta jest kontynuacją. Las zmienia się z porami roku, z biegiem lat, moja zaś wędrówka wśród drzew trwa.
Na zmiany nie mam wpływu, jednak las jest piękny o każdej porze roku.

Jeśli chodzi o ludzi nie ma ideałów, wymarzone partnerki po prostu nie istnieją. Wymyślamy je, by ich obraz w starciu z rzeczywistością rozpadł się na miliony ostrych jak brzytwy kawałków, raniąc boleśnie.
Życie nie ma sensu, tylko my możemy mu ten sens nadać, znajdujmy jednak sens w sobie, nie w drugim człowieku, tak jest bezpieczniej.
Ale to tylko moje zdanie

Ten wpis niewiele wniesie, więc jeśli macie natchnienie, to szukajcie powołania gdzieś indziej. To raczej tylko coś czym chciałbym się podzielić.
Byłem na cudownym spacerze.
Zupełnym przypadkiem usłyszałem dźwięki lutni, owładnęło mną nieodgadnione pragnienie spaceru po lesie. Nie wiem skąd przyszło, ani dlaczego, ale wydawało się słuszne. Szybko zgrałem jakąś łagodną muzykę instrumentalną na telefon i ze słuchawkami w uszach wyszedłem na zewnątrz.
Dopiero wtedy dowiedziałem się, że siąpi deszcz, nie przeszkadzało mi to, to miłe. Co więcej, w powietrzu wciąż unosiła się subtelna mgła. Dotarłem na skraj lasu, to było na wzgórzu, skąd widać było już palące się światła miasta. Naszła mnie myśl, dość niepodobna do mnie, że to z tej mgły się wywodzę. Powietrze pachniało wilgocią.
Wszedłem na swoją ulubioną ścieżkę, ona na początku idzie wzdłuż brukowanej ulicy. Gałęzie drzew tworzą nad nią taki wielki baldachim. Jak korytarz w pałacu. Przez mgłę miało się takie wrażenie, że prowadzi on w nieskończoność. Widziałem zarysy jakiejś ciemnej postaci przede mną, ale nie mogłem jej dogonić, po chwili zresztą i tak skręciłem w prawo między gęstsze drzewa. Musiałem pójść tamtędy, żeby spotkać swojego Starego Przyjaciela. Tak nazywam pewne szczególne drzewo. Stoi w pewnej odległości od reszty roślin. Nie jest zielone jak inne drzewa, jest uschłe, a korę ma czarną. Jest tam od zawsze, stojąc tam i patrząc na nie, w lekkim deszczu i w mgle przypomniało mi się jak kiedyś chciałem sobie pod nim podciąć gardło. Zacząłem się zastanawiać jak wiele osób już to zrobiło w tym miejscu. Wyobraziłem sobie dziesiątki postaci. Pomyślałem, że jest tam tak pięknie, że im zazdroszczę. Jeśli po śmierci przyjąłbym rolę obserwatora, to chciałbym umrzeć w tym miejscu. Nagle poczułem się zupełnie jak nie ja. Nagle zapragnąłem zobaczyć wszystko co jest dookoła mnie, jakbym używał oczu po raz pierwszy. Wdychałem wilgotne powietrze, jakbym nie robił tego od lat. Moje palce chciały poczuć kształt kory na drzewach. Poszedłem dalej czując euforię. Przeszła mi przez głowę taka myśl jakbym wypełniał jakiś boski plan, jakbym znalazł się w odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie. Jakby to było dokładnie to co miałem robić w tym momencie. Jednak nie czułem się do końca sobą. Było mi dziwnie lekko. A las wyglądał niesamowicie, w mgle i tym łagodnym świetle zdawał się być miejscem nierealnym i wyjętym z czasu. Wyjąłem z uszu słuchawki, żeby wczuć się w ciszę. W pewnym momencie kiedy podszedłem pod pochylone ku ziemi drzewo miałem wrażenie, że muszę tu na kogoś poczekać, nie wiedziałem skąd mi się to wzięło i zdawałem sobie sprawę, że to idiotyczne, ale jednak wydawało się właściwe. Oparłem się plecami o pień i wpatrywałem w początek ścieżki, który ginął w mgle i zapadającym zmroku. Byłem naprawdę przekonany, że lada chwila ktoś wyjdzie zza tej zasłony. Las jakby pogrążył się ze mną w tym oczekiwaniu i cisza zgęstniała. Spędziłem tam ponad pół godziny i nikt nie przyszedł. Nie czułem zaskoczenia, nie oczekiwałem niczego. Jednak tak jak wcześniej czułem euforię, bo robiłem co powinienem, tak w tym momencie poczułem, że ktoś inny nie poszedł za przeczuciem i nie zrobił tego co sam powinien. Czułem rozczarowanie i w drodze powrotnej wszystkie emocje się rozwiały.