Mi się marzy zamek jak z hammerowskich horrorów, gdzieś w odosobnionym miejscu. Przy zamku byłby wielki, piękny ogród. Zawsze byłoby pochmurnie, ciemno, deszczowo...

Moja idealna rzeczywistość różni się od waszych marzeń.
W moim idealnym świecie nie ma pieniędzy, nie istnieją w ogóle. Wszyscy są tolerancyjni i mili dla siebie. Ludzie żyją dotąd dokąd wszystko sami mogą przy sobie zrobić. Nie istnieją tam choroby, głód. Każdy jest sobą. Codziennie można obserwować gwiazdy na niebie i zachód słońca. A środowisko naturalne jest jak najmniej zniszczone przez człowieka.

A w mojej po prostu nie ma idiotów. Niby niewiele, a rozwiązuje wszystkie problemy...

A ja mam wiernego konia husarskiego, szablę czarną, lamparcią skórę i kilka wiosek włości

fromabove - ciekawy pogląd i genialne stwierdzenie ^^

Wiecie, czego nienawidzę najbardziej? Ludzi, którzy nie wykorzystują swojego potencjału do wielkich rzeczy. To, ze żyjemy na ziemi, jest wielkim darem. I nienawidzę tego, ze ludzie, czasem z braku odwagi, chęci, braku motywacji, czy aspiracji marnują swój krótki czas. Życie ludzkie jest kruche i słabe, ale jednocześnie piękne. 'ile ludzi, tyle światów'. I każdy z nas w pewnym stopniu jest w stanie ów własny świat wykreować. Dlatego tak bardzo nienawidzę ludzi. Ludzi szarych, zwykłych, którzy marnują swój czas.
Moim marzeniem jest życie w świecie bez nich, bez tych ludzi. Swoją idealną rzeczywistość wyobrażam sobie jako własny, wyimaginowany świat, w zgodzie z naturą, pięknem przyrody, taką dziczą. W centrum tego świata żyję ja z ludźmi, których kocham naprawdę; z przyszłą rodziną, z przyjaciółmi. Jest nas na tym świecie zaledwie kilkoro, ale właśnie tylu mi potrzeba. W tegoroczne walewtynki dostałam od mojego Księcia piosenkę, o tym, ze wybudujemy dom, utoczony z kamienia, otoczony miłością, gdzie smutki odchodzą. To mój idealny malutki świat- mój dom z miłości i ciepła.