Heloł, albowiem wpadłam na taki pomysł aby pisać jakieś opowiadania (MUAHAHAHAIAHIHIHHIHAAHAHAHAHAIHIHIHHHHHHHAAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHHAHAHAH)

tak więc spróbuję coś wyskrobać, a potem zobaczymy, czy coś z tego będzie ;3

AKT 1
Niewinność

Ciepły deszcz delikatnie pukał w okna i rozpryskiwał się na dachach domku.
Był rok 2403 i nic nie zapowiadało na to, że będzie lepiej.
Ten jeden mały domek na środku wielkiej, błotnej pustyni, wyglądał w tym środowisku na i tak coś niesamowitego i niespotykanego. Po apokalipsie jaką sprowadziły siły zbrojne wszyscy się wytępili o bezgraniczną władzę.

Została tylko ona, mała dziesięcioletnia dziewczynka, którą bardzo bogaci rodzice schowali w "Schronie". Do dzisiaj jednak nie wiedziała, czym to jest, ani gdzie to jest, ponieważ obudziła się w łóżeczku jak zawsze, z tą różnicą że w domu nikogo nie było, a obok łóżka leżała kartka z listem.

Droga Amelio.
Teraz jesteśmy równie bezpieczni jak ty. Nic nam nie grozi, tobie też nie, spokojnie. Ale myślę że trochę potrwa, zanim się ponownie zobaczymy...

Reszta listu byłą przypalona przez... no właśnie - przez co?
Amelia nie wracała już do tego listu myślami. Potrząsnęła głową i dźwignęła się ze stołu, na którym siedziała. Podeszłą powoli do okna i wyjrzała za nie.
Pustynia, wraki domów, aut, ulic. Wszędzie tylko pył, smród spalenizny, a w powietrzu - smog. Sama nie wiedziała, jakim cudem w takich warunkach pada deszcz.
Kwaśny deszcz.

Mała Amelia jeszcze raz obejrzała się na swój pokój po czym odeszła od okna.
Skuliła się na ziemi cicho płacząc.

Teraz jej domem była apokaliptyczna przestrzeń.



I jak? Nadal nie mam pomysłu na nazwę. Tak tak, wzorowałam się na Salad Fingersie, i zamierzam też na F.E.A.R.rze. Wszystko poznamy z czasem. Zamierzam wydać kolejną część jeśli ta będzie się cieszyć powodzeniem.

Ciekawy pomysł ...aczkolwiek ja bym tu jeszcze dodała coś związanego z Twym rozkładem dnia, np. że TVN ogląda xd... nie no... mnie się podoba ...

podoba mi się,talent masz

Bardzo ciekawe... Uwielbiam imię Hektor;P

Ojjj, niechętnie? To znaczy że jednak mało ciekawie...?

widzę, że jesteś pierwszą czytającą c(: I to po raz któryś
Spokojnie, jestem mistrzynią w zUych zakończeniach..
P.S.: i tak pewnie nikt nie czyta tego do końca

Dawno mnie tu nie było.
I nie wiem, czy dobrze robię, że to tu wrzucam. Ale dobra, niech się dzieje wola piekła, i tak będę zaskoczona, jak ktoś to w ogóle doczyta.

Deszcz zmoczył jej włosy.
Po raz kolejny uświadomiła sobie manię własnej żałosności. Jest tutaj sama, kompletnie sama, w zimnym, skutym w kawałku kamienia świecie. bez słońca, bez księżyca. Bez dnia i nocy. Bez gwiazd i porannego blasku.
Jest sama.
Wyciągając rękę nie czuła na niej nic poza lekkim podmuchem wiatru.
To znaczy, że ktoś tutaj jednak jest?
Zdziwiła się, i lekko przestraszona nowym doznaniem cofnęła rękę. Powietrze zdawało się puste i ciepłe, jak oddech żywego ciała. Delikatnie badało jej skórę pod materiałem koronkowych ubrań, które ubrała dziś na własny pogrzeb.
Coś tu jest nie tak. Dlaczego wciąż nie może krzyknąć? Nie jest jej wcale dobrze. Chciałaby uciec. Może przecież uciec, gdyby tylko chciała. Tęsknota za delikatnymi ukłuciami rozpaczy przy sercu była zbyt głęboka.
Nogi same pognały przy kolejnym szeptaniu Podmuchu. Nie mogła dłużej tutaj zostać, od drżenia z zimna robiło jej się niedobrze. Głosy wciąż za nią krzyczały i prosiły, by została.
Ona jednak była głucha na każde słowo. Jest SAMA. Sama i wolna, jak jeden jedyny kwiat na środku łąki, jak pojedyncza chmura na niebie, jak jedyna ryba w wodzie. Była tak bardzo osamotniona, że słuchając dziś audycji na stacji swojego ulubionego radia, była pewna że prezenterzy patrzą na nią z kąta i mówią do niej, prosząc by przyjechała do nich i przedstawiła swoje najnowsze osiągnięcia naukowe.
Podkulając się na sofie i patrząc w obrazy na ścianach, które dziś rano sama malowała palcami, dotarło do niej, jak wszystko to dookoła niej jest mitycznie nierealne. Właśnie w tej chwili, siedziała tutaj sama wdychając eter, pogryzając dla smaku własne skórki z koniuszków palca, i popijając czerwonym osoczem z jej własnych warg. Czasami, gdy nie czuła już, że skóra trzyma się jej ciała dość odczuwalnie, wbijała metalowe igły pod cieniutką warstwę ochronną dla jej duszy i rozkoszowała się uczuciem własnej niewinności.
Najbardziej w tym wszystkim rozweselało ją to, że przecież nikt nie może jej zabronić takich masochistycznych działań. Jest tutaj SAMA dla siebie, na wiecznych wakacjach, pośród fal własnych myśli i plaży zbudowanej z ciepłego piasku pustych wspomnień, równie samotnych przeżyć jak muzyka wciąż lecąca z niedziałającego radia.
Podobno poziom twojego zeschizowania zależy od ilości osób, które słyszysz w pokoju. - Powiedział jej kiedyś On. Tak, On. Nie istniał, nie było go w realnym świecie, a jednak stał w pokoju i mówił do niej. Paradoksalne zderzenie dwóch światów które z dnia na dzień coraz gorzej rozróżniała. Puste wraki ciał które mijała codziennie na równie wyludnionej ulicy, jak i 'specjaliści' od grzebania jej w falach mózgowych mieli jedno, wspólne zdanie.
Urojenia.

  Nie, to nie prawda. Och Kochany, dlaczego mówią tak na Ciebie? Przecież Jesteś! Mimo że nie istniejesz, jesteś tu, obok niej, patrząc na nią martwymi oczami wiecznie schowanymi za barwą soczewek.
Nie lubisz swoich oczu, prawda? Dokładnie tak jak Ona swoich.
Twoją twarz wiecznie pokrywa gruba warstwa białego jak śnieg pudru, oczy masz zacieniowane perfekcyjnie węglistą czernią, na twojej szczęce wyrysowane są podłużne linie, wyszczuplające twą szyję.
Nie lubisz swojej twarzy, prawda? Dokładnie tak jak Ona swojej.
Twoje włosy zmieniają kolor wraz z pogodą panującą w Kosmosie, raz są długie, delikatne, raz nastroszone, ostre, kontrastujące. Wygładzona grzywka, doczepiane dredy. Stojące na żel kosmyki, przygładzone lakierem odrosty. Zawsze gdy Ona Cię widuje, nie może Cię poznać, bo jesteś inny.
Nie lubisz swoich włosów, prawda? Zupełnie tak jak Ona swoich.
Wiecznie ubrany w drogie, sprowadzone ciuchy, błyszczący, majestatyczny, idealny. Nie pokazujesz swojej klatki piersiowej, chociaż nie masz czego chować przed Światem. Dobrze dobrane kurtki, żakiety, bransoletki, pierścionki, dodatki, wszystko posypane błyszczącym pudrem niewinności, dodaje to Tobie blasku.
Nie lubisz swojego ciała, prawda? Zupełnie jak Ona swojego.
A co robisz, gdy dumny paw chowa ogon, wracając do rodzinnego gniazda? Nie możesz tak wyglądać. Jesteś potworem, wstydź się. Zanim znowu wrócisz do Snu Idealnego, odlicz do pięciu i na bezdechu spójrz w lustro.
Czy Ty też tłuczesz własne odbicie wystraszony Twoim wrzaskiem?
Hej, spokojnie. To tylko Ty, kiedy nie masz na sobie maski Doskonałości.
Ona też tak robi. Potem zbiera odłamki szkła, z płakuje rany w czarnym kącie i wracacie razem jak dobre małżeństwo do wspólnej nory. Rano nie macie już tego problemu, oboje, bo znowu możecie być Piękni.

Takanori.
Nie bądź na nią zły. Ona już się nie zmieni.
Nic nie możesz poradzić na jej wielogodzinne mamrotanie o istotach z innego świata. Wiesz, że dla nich jesteś zupełnie nierealny, i to Cię wkurza. Możesz ją ciągnąć za rękę do tyłu, gdy ta patrzy zza niewidzialnej szyby na te wszystko cudowne postacie, które na co dzień radzą sobie BEZ tej maski, którą wy razem stosujecie.
Niewidzialna ściana. To jest to. Napisz piosenkę o takim tytule, zaśpiewasz jej przy ognisku, gdy będzie zmierzać na kolejny pogrzeb.

I znów żyjecie w symbiozie, tutaj, gdzie nie ma dostępu nikt niebezpieczny, który mógłby zagłuszyć waszą Miłość Idealną najgorszą możliwą bronią, której oboje się tak boicie.
Dotykiem.