Kurczę...no,no talencik widzę;) naprawdę świetne!!

Masz talent. Twoje wiersze są świetne.

O jejku jesteście takie miłe W szkole moich wierszy nikt nie chce czytać poza polonistką ^^ Mam obmyślony i jeszcze nie skończony cykl o Czarnym Władcy (chyba mój ulubiony) który najlepiej czyta się w danej kolejności, a więc drogie panie - Czarny Władca, Czarny Władco - drogie panie

,,Cztery rady barda Szafrena”

Mocy dobądź i nie lękaj się
W wiedzę się przyodziej i niech nic nie zdziwi cię
Piękno poznaj w samym zarodku
Nie tylko w swym wnętrzu nie tylko w środku
Nie słuchaj rozkazów wolną duszą bądź
Sam wydawaj wyroki i sam sądź
Najpiękniejszą z trzech miłości się kieruj
Swego mistrza nad wieki miłuj

,,Opowieść barda Szafrena"

Szedł.
Poprzez lasy otulone białą kołderką śniegu.
Mijał.
Miasta,spowite cieniem księżyca, w biegu.
Biegł.
Tuż przy brzegach tafli zdradzieckich co chłodem biły.
Przechodził.
Obok drzew co nad ogniem łkały.
Szukał.
Miejsca w ramiona śmierci rzuconego.
Znalazł.
Przyjaciela z dawnych wieków, co też pragnął dojść do tego samego.
Ruszyli.
Ramię w ramię jak jeden mąż.
Dążąc do wspólnego celu wciąż.
Ominęli.
Krainy diamentem i złotem opływające.
Wybrali.
Te przed dłonią czarnego władcy drżące.
By swego celu dosięgnąć.
Nieważne ile głów będą musieli jeszcze po drodze ściąć.
Pukają do samych piekieł bram.
Wiedząc że najpewniej zguba czeka ich tam.
Składają więc sobie obietnice że więzi tej nawet śmierć nie rozdzieli.
Że jak jeden polegnie to drugi za nim pójdzie – aby razem zginęli.
Jeden kompan za przyjacielem chociażby w ogień skoczy, wodę najgłębszą i wojnę nieboską.
Więc już żadnego nie czeka przejście ścieżką prostą.
Ale jeśli uda im się ten Hades wytrwać.
Jeden drugiego zaprzysięgnie nawet z najgorszej opresji wyrwać.
Jako że przysięga wciąż w nich była żywa,
A miecz na plecach sam się do walki zrywa,
Ostatni raz przyjaciela uściskawszy,
I pewnym ruchem wrota przeklęte wyważywszy-
W wir walki natychmiast się porwali.
Siebie nawzajem bez przerwy osłaniali
Jeden swym łukiem przeciwników z drogi towarzysza strącał.
Drugi zaś mieczem przyszłe truchła czyhające na życie przyjaciela ścinał.
I pokonali we dwóch armię wrogów wytrwałych.
Jako że serca mieli dobre puścili wolno przetrwałych.
Wygrali bój o swą małą ojczyznę.
Olasy dziedziczę i ziemię żyzne.
Nieśmiertelnością za czyn ten chwalebny zostali obdarzeni.
Aby w żadnej, ze zbliżających się wojen, nie ucierpieli.
Swój lud wyzwolili spod czarnego władcy szponów.
Tak oto zaczęła się historia dwóch królów.



,,Gniew Czarnego Władcy”

Najchętniej bym kogoś na stracenie wysłał
Wioskę z ziemią zrównał
Własnymi rękami sługusa rozszarpał
Serce jego bijące z walecznej piersi bym wyrwał
Albo własny zamek w proch obrócił
Dłonią strącił jak domek z kart
Sprawdzając ile ten mur obronny jest wart
Albo swą złość w trunku utopił
Ale tak bym dopiero po kwartale się obudził
Mógłbym się tez w dymie pogrążyć
Tak aby w świecie wizji się zgubić
Lecz tylko ciskam kielichem w winowajcę
Przerywając mu w wymówki trzeciej zwrotce
Nie mam już siły słuchać tych tanich bzdur
Przezeń zagrożony jest mój posag i mur
Na szybkie ścięcie go zsyłam
Jak długo jeszcze ten ciąg porażek wytrzymam?

,,Żołnierze Czarnego Władcy"

Na rozkaz
Żyć pod moim czujnym wzrokiem
Być ramieniem ochranianym przed zmrokiem
Śnić tylko te bezpieczne bezbronne marzenia
Żadne słowo sprzeciwu nic nie zmienia
Nauczeni lalką bycia
Tylko cienka linia dzieli śmierć od życia
Wszyscy razem siłą niszczycielską
Osobno marionetką bezużyteczną
Tacy są właśnie moi żołnierze
Żyją by umrzeć swe życie oddać w ofierze
Za mój zamek
Znów wzejdzie krwawy poranek
Ostatni przemarsz ostatni bój
Za swego Władce oddali żywot swój
Nie martwi mnie to – tak wielu ich mam
Lecz im więcej sznurków tym trudniej się za nie pociąga


,,Przywilej Czarnego Władcy"

Zatem nawet mu wolno
Zwinąć się w kłębek jak dziecko
Za matczynymi ramionami tęsknotę zaspokoić
Życzenia z ust służącego jak nektar słodkie spoić
Zapomnieć na moment na krótką sekundę
Zataić przed sobą na dumie bruzdę
Zażądać ,,zostań ze mną póki nie zasnę”
Zamknąć oczy wsłuchać się w oddechy własne
Zatopić się w głębie słów bezdenną
Zostać między szeptu uskokiem a snu wyrwą
Zacisnąć swe szpony na tej drobnej dłoni
Zamilknąć zanurzyć się w bliskości toni
Zamknąć się na świat cały oprócz tej jednej osoby
Zakrztusić się pustką lecz się nią nie dławić oby
Zamilknąć nawet w swej głowie
Zwlekać do snu drogi połowie
Zmusić się do w ramiona Morfeusza opadnięcia
Zastanawiając się czy jutro tak samo zmusi się do nadejścia

Normalnie podziwiam cię. Piszesz genialnie. Może ja sie na wierszach nie znam, ale do mnie to trafia.

naprawdę masz talent,tak sądze

Ostatnio edytowany przez Dark blood (2011-03-26 01:24:36)

Co powiecie na małą aktualizację? xD Dawno nic nie zamieszczałam więc to tak na poprawę humoru ^^
PS. Jak wam się podoba mój nowy avatar? xD


,,Milczące Wzgórze”

Czasem mam ochotę wejść we mgłę
Przez którą dojrzeć bym nie mógł tego co złe
Zdarza się że  pragnę by ten świat znów śnieg pokrył
By bielą to co nie godne szczelnie okrył
Myślę czasem jak dobrze byłoby być w ciemności samemu
Nie musieć zaglądać przez ramię bliźniemu
Jak dobrze by było gdyby świat się co noc zmieniał
Inna szatę za każdym razem przywdziewał

Gdyby tak trzech atrybutów jedynie potrzebować
Światła w mroku, ostrzeżenia w niebezpieczeństwie, wskazówek w podróży szukać
Gdyby tylko odwiedzać znane miejsca
Rodzinne strony, wiedzy źródła, więzienia otwarte, pokrzepienie dla serca

Spotykać tych dla których obojętnym nie pozostaniesz
Mimo ich rąk związanych, masek sztucznych,
Ruchów leniwych, hełmów żelaznych
Obok nich niepostrzeżenie nie przejdziesz

Znajdźcie takie miejsce choć niepowodzenie wam wróżę
Szukajcie gdzie leży moje Milczące Wzgórze


,,Ślepiec"

Ciemność co przed oczyma mymi nigdy nie zgaśnie
Ta sama co zalewa ulice gdy słońce zaśnie
Świat z trudem idzie mi poznawać
Co rusz gorycz porażki zmuszony zaznawać
Nie wiem nic ale i tak wszystko mi powiedziane
Nie widzę nic ale i tak centrum mi ukazane
I myślę – póki to mi pozostało
Czemuż nie władzy ścieżkę dla mnie wybrano?
Z popiołu powstałeś weń się obrócisz
O nie nawet ty Czarny Władco mnie do tego nie przymusisz
Ja będę walczył bronił się piersią jak tarczą
Twoje słowa nieszczęśnika nie zadręczą


,,Nadzieja”

Czyją matką jej przyszło być każdy wie – moją
Pod nogi swych zwolenników rzuca szatę swoją
Kto w nią uwierzy nie trafi tam gdzie zamierzał
Nie zrozumie tego z którym się sprzymierzał
Kto tylko nią się kieruje rozumu wyrzekł się już za dziecięcia
Z pewnością wielbi ślepych altruistów księcia
Jam taki sam jak i on
Nigdy chociażbym chciał nie przemówi przez mnie władczy ton
Chociażbym milczeć się starał
Ciszy tren jednym cięciem bym rozdarł
Chociażbym wszystko ku celu kierował
Jednym złym ruchem całość pod gruzem bym pogrzebał
Taka już ma natura
Naiwny – będzie mnie do końca nadzieja truła


,,Czas"

Nie ubłagany. Światu zagładę przynosi.
Nikt i niczym go o litość nie uprosi.
W milczeniu ludzkie życia odbiera.
A najsilniejsze z uczuć bez przeszkód poniewiera.
Nic się przed nim nie uchroni.
Nikt go na inne światy nie przegoni.
Nie schowasz się, przed nim nie uciekniesz.
Nie ważne ile głów po drodze zetniesz.
Ale cóż to? Cóż za bestia straszna?
Gorsza niż demonów szarża!
Co tak bezlitośnie niszczy nas?
By odpowiedzieć potrzebny mi CZAS.

Hymmm idealnie oddają twoje myśli... Przypadek czy przeznaczenie? xD